Ik woon samen met Theun, onze dochter Doris en onze zoon Jonas. In 2019 kochten we een woonboerderij aan de rand van Doetinchem, die we in de komende jaren flink verbouwen. Rust, ruimte en appelbomen, na 20 jaar in de stad Utrecht gewoond te hebben. Terug naar de Achterhoek en voor mij terug naar mijn geboortegrond.
Ik heb grondig mijn eigen geschiedenis, onderliggende dynamieken en patronen onderzocht. En dat blijf ik doen. Mijn eigen zoektocht gebruik ik ook veelvuldig in trainingen en individuele begeleiding.
Niet omdat ik nu weet hoe het werkt, of hoe het moet. Wel omdat het prettig is om begeleid te worden door iemand die zelf ook weet heeft van de thematiek waar je mee komt. Zonder dat het teveel over mij gaat, gebruik ik mijn eigen verhalen om je uit te nodigen om zelf op onderzoek te gaan.
Wanneer je met mij aan de slag gaat, kan je ervan op aan dat ik iedere vraag die ik je stel, ook al eens aan mezelf heb gesteld. Wel zo eerlijk.
Op mijn 18e ging ik naar de toneelschool. Toen met de droom om een bijzondere actrice te worden. Achteraf bezien denk ik met het verlangen om te leren me te laten bekijken en om iets te leren over speelsheid.
Een aantal jaar werkte ik als actrice en was ik een van de artistiek leiders van een theatermakersgezelschap. Min of meer per ongeluk kwam ik in aanraking met de trainingswereld. Ik werd direct gegrepen door de intimiteit van het getuige zijn van de ontwikkeling van mensen. Ik vond er een vorm van persoonlijke ontroering die ik in mijn theaterwerk miste en ik besloot mijn hart te volgen en het theater achter me te laten.
Ik begon aan een studie Learning & Development in Organisations (voorheen Opleidingskunde), maakte veel vlieguren als zelfstandig trainer en coach in organisaties en ontdekte gaandeweg dat echt duurzaam leren in mijn optiek niet plaatsvindt op de laag van kennis en vaardigheden, maar op een diepere laag.
Het antwoord op mijn behoefte aan verdieping vond ik bij Phoenix Opleidingen. Een opleidingsinstituut voor trainers en therapeuten, waar ik ruim tien jaar lang verschillende opleidingen volgde om mijn begeleiderschap te verfijnen. De systemische bril waarmee ik leerde kijken naar mensen en organisaties hebben mijn manier van werken sterk beïnvloed.
De worsteling, de koppigheid en de ontroering van mensen in ontwikkeling zijn voor mij steeds weer boeiende spiegel van mijn begeleiderschap en mens-zijn. En een onuitputtelijke bron van leren en plezier maken.
Het uitzicht, mijn familiegeschiedenis hier, twee lockdowns en de rechterhanden van Theun hebben ervoor gezorgd dat Sporen geboren werd. Hier lees je daar meer over.
